در نظر بسیاری از انسانها، بدون "داشتن"، "بودن" معنایی ندارد. مثلا ممکن است یک انسان آنقدر به انسانی دیگر وابسته باشد که در صورت از دست دادن وی، بخواهد به "بودن" خود خاتمه دهد. به تصور بسیاری از انسانها رسیدن مجدد به داشتن ها، بسیار دشوار و بعضا نشدنی است. اما به واقع آیا "داشتن" شرط لازم برای "بودن" است؟ آیا در صورت نداشتن و یا از دست رفتن داشته ها، نمی توان بود؟ با کمی اندیشیدن در این باره به این نتیجه خواهیم رسید که "داشتن" به ویژه از جنبه مادی، هرگز متضمن "بودن" نیست.
اما سئوالی که پیش خواهد آمد این است که آیا نباید داشت؟ به نظر می رسد نداشتن نمی تواند راه حل خوبی برای این مساله باشد بلکه داشتن و به تبع آن وابسته نبودن معقول تر به نظر می رسد. البته کسانی که دارای توانایی "داشتن" هستند اما با قناعت و بی نیازی از داشتن ها صرفنظر کنند دارای پتانسیل بالاتری برای "شدن" خواهند بود.
نگاهی عمیق به واقعه کربلا و به ویژه اتفاقات روز عاشورا، روابط "بودن"، "داشتن" و "شدن" را متجلی می سازد. عده ای حاضر می شوند برای "داشتن" چه جنایاتی را مرتکب شوند و در مقابل عده ای برای "شدن" و رسیدن به معبود هر چه دارند را نثار می کنند. امام حسین (ع) و یاران با وفایش حدود 1400 سال پیش این درس بزرگ را به تمام جهانیان دادند و نشان دادند که می شود از "داشتن" که همانا به واسطه عافیت طلبی شکل می گیرد، چشم پوشی کرد و اثری به جا گذاشت که هیچگاه کهنه و کمرنگ نشده و برای همه ادیان و نسلها آموزنده باشد.
اولین نفری باشید که دیدگاه خود را بیان می کند.