سرمایه های انسانی که به عنوان نیروی مولد شناخته می شوند، بیش از نیمی از زمان شبانه روز را مشغول فعالیت هستند. هر چند که در بعضی از کشورها نرخ بهره وری بالا و در برخی دیگر بسیار پایین است اما نکته مهم این است که نیروی مولد بیش از آنکه در منزل و یا در حال استراحت و تفریح باشد، سر کار (شغل) است. بنابراین عمده شاغلین و سرمایه های انسانی بیشتر وقتشان را در شغل و حرفه خود سپری می کنند.
حال تصور کنیم که فردی از شغل خود رضایت ندارد و نه تنها در آن شغل انرژی کسب نمی کند بلکه تمامی انرژی کسب شده در محیطهای خارج از شغل را در ساعاتی که سر کار است از دست می دهد. چنین فردی به واسطه از دست رفتن انرژی مربوطه (که عمدتا روحی و روانی است)، برای ترک محل کار ثانیه شماری می کند. بسیاری از کسانی که از پایان یافتن ساعات کار (ساعات اداری) احساس شعف و شادمانی دارند، از این دسته افراد هستند. در چنین شرایطی عمر افراد بیهوده تلف شده و نقش آنها در قالب ماشین پولسازی خلاصه می شود.
اما راهکار برون رفت از این شرایط چیست؟
بسیاری از افراد موفق و ثروتمند با پیدا کردن پاسخ مناسب و منطقی برای این مسأله به توانگری دست یافته اند. آنها درک کرده اند که عمر در حال گذر است و حیف است که این عمر در شغلی صرف شود که لذتی از آن نمی برند. چرا نباید از لحظه لحظه حضور در محل کار بهره ببرند و در محل کار نیز زندگی کنند؟
ادامه دارد...
اولین نفری باشید که دیدگاه خود را بیان می کند.